การจัดที่ให้ว่างบอกความหมายได้

ท่านเคยมีใครบางคนยืนชิดกับท่านมากจนท่านถามได้ทันทีว่า ‘‘คุณ รับประทานแซนวิชปลาทูน่ามื้อกลางวันอร่อยไหม” ท่านรู้สึกอย่างไร เมื่อกลับเข้าห้องทำงานและพบว่า เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งกำลังรื้อค้นตู้เก็บเอกสารในห้องทำงานของท่าน ท่านมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อท่านกลับเข้าไปที่ห้องประชุมหลังจากพักดื่มน้ำชา และพบว่ามีใครบางคนนั่งในที่นั่งของท่าน ความรู้สึกไม่สบายใจต่าง ๆ ที่คนเราส่วนใหญ่ต้องเผชิญในสถานการณ์ต่าง ๆ ดังกล่าว ล้วนเป็นผลจากการล่วงลํ้าอาณาเขตส่วนตัว คำตอบต่อคำถามเหล่านี้ สามารถเป็นการบอกใบ้ให้ท่านใช้ศาสตร์ หรือความรู้เกี่ยวกับระยะใกล้ไกล ซึ่งได้แก่ ที่ว่าง และการเคลื่อนไหวของคนภายในที่ว่างนั่นๆ เพื่อสื่อความหมายกับบุคคลอื่นๆ ศาสตร์ดังกล่าว ประกอบด้วย ๖ สภาพการด้วยกัน ซึ่งเราสามารถศึกษา เพื่อช่วยให้เราเกิดความเข้าใจในวิธีการที่เราควรใช้ที่ว่างให้เป็นประโยชน์ต่อการสื่อความหมายกับบุคคลอื่น ซึ่งได้แก่ อาณาเขต สภาพแวดล้อม สิ่งของ การจัดคู่ และการจัดกลุ่ม เป็นต้น

อาณาเขต

ปฏิกิริยาโต้ตอบของท่านต่อคำถามที่ระบุไว้เหล่านี้ อาจเป็นหลักฐาน ยืนยันสำหรับข้อสรุปของนักมานุษยวิทยาที่ว่า มนุษย์เรานั้นเป็นสัตว์ที่มีอาณาเขตด้วยเหตุที่มีแรงผลักดันที่ต้องการครอบครองและปกป้องสิ่งที่เป็นส่วนตัว เสมือนว่าตนเป็นเจ้าของในทรัพย์สมบัตินั้น ๆ แต่เพียงผู้เดียว สำนักงานของท่านเป็นอาณาเขตที่จัดไว้ในลักษณะถาวรพร้อมด้วยเส้นกั้นพรมแดนที่เคลื่อนไหวไม่ได้ เช่น กำแพงและประตู เมื่อใดท่านเข้าไปที่ประชุมใด ท่านกำลังสร้างอาณาเขตกึ่งถาวรขึ้น ซึ่งถูกแวดล้อมด้วยวัสดุที่สามารถเคลื่อนที่ได้ ซึ่งได้แก่ สมุดโน้ต ถ้วยกาแฟ และเสื้อนอกแขวนอยู่บนเก้าอี้ของท่าน แม้ว่าท่านไม่มีสิทธิตามกฎหมาย ในบางพื้นที่ซึ่งท่านได้มาจับจองก่อนผู้อื่นและเริ่มปักหลักประเทศเป็นเขตส่วนตัวด้วยการวางเสื้อนอก สมุดโน้ต และถ้วยกาแฟ ดังนั้น ปฏิกิริยาโต้ตอบกลับทันทีเมื่อท่านกลับเข้ามาในห้องประชุมและพบว่า มีบางคนนั่งในที่นั่งของท่าน น่าจะเป็นความรู้สึกในทางสูญเสีย ติดตามด้วยความโกรธ และความปรารถนารุนแรงที่จะเรียกคืนสิทธิเขตของท่าน

คนเราชอบปกป้อง และครอบครองอาณาเขตของตน ซึ่งเป็นการง่ายที่จะกระทำสำหรับอาณาเขตที่ถาวร ซึ่งท่านสามารถปิดประตูหรือใส่กุญแจเสียเลยก็ได้ ในอาณาเขตกึ่งถาวร การปกป้องอาณาเขตที่ดีที่สุด คือการปรากฏตัวอยู่ในที่นั้น ถ้าท่านไม่อยู่ในสถานที่นั้นเพียงชั่วขณะเดียว สิ่งที่พอจะช่วยให้ความคุ้มครองท่านได้มีอยู่อย่างเดียว คือการที่บุคคลอื่น ให้เกียรติยอมรับว่าเป็นอาณาเขตของท่าน ถ้าอาณาเขตนั้น ๆ เป็นที่ปรารถนามาก ๆ ท่านอาจจะกลับมาและพบว่าบางคนได้ประกาศเข้ายึดครองอาณาเขตนั้น เป็นกรรมสิทธิ์ของตนไปเสียแล้ว

บางเวลาก็มีคนอื่นบุกรุกแม้ในอาณาเขตที่ถาวรของเรา หรือเป็นตัว สาเหตุให้เราสูญเสียการครอบครองอาณาเขตนั้น ลักษณะเช่นนี้เป็นการละเมิดสิทธิทางสังคมที่รุนแรงมากกว่าการเพิกเฉยต่ออาณาเขตกึ่งถาวร และความรู้สึกโกรธก็ยิ่งจะรุนแรงมากขึ้น ถ้าท่านปิดประตูห้องส่วนตัว และมีบางคนเดินเข้ามาในห้องทำงานของท่านโดยมิได้เคาะประตู และไม่ได้รับเชิญ ความเครียดระหว่างท่านทั้งสองฝ่ายจะอยู่ในระดับสูงมาก และความไว้วางใจในตัวผู้บุกรุกจะลดลงทันที ปฏิกิริยาประเภทเดียวกันนี้ อาจจะเกิดขึ้นได้ ถ้าผู้มาเยี่ยมเข้าไปนั่งในเก้าอี้ของท่าน ใช้ปากกาของท่าน หรือหยิบสมุดนัดหมายส่วนตัวมาตรวจดูตารางเวลา เพื่อทำการนัดหมายที่จะจัดการประชุมคราวต่อไป

ในความพยายามที่จะสร้างพันธะความไว้วางใจกับผู้ใต้บังคับบัญชา จงระวังตนที่จะไม่บุกรุกอาณาเขตส่วนตัวของเขา แม้ว่าตัวท่านเองเป็นนายก็ตามที ถ้าเกี่ยวกับเรื่องอาณาเขตแล้วการเคารพนับถือซึ่งกันและกันจัดว่าเป็นตัวเกณฑ์ปกติ และความไว้วางใจกันก็อยู่บนฐานของการให้เกียรติกัน มนุษย์เรานั้นเห็นค่าในความเป็นเอกเทศส่วนตัว และต้องการที่จะปกป้อง และครอบครองอาณาเขตส่วนตัวของตน ผลจากการศึกษาวิจัยแสดงให้เห็นว่า ถ้าท่านกำลังพูดคุยกับผู้ใต้บังคับบัญชา และกลับเป็นผู้บุกรุกอาณาเขตส่วนตัวในบางสถานการณ์ของผู้ใต้บังคับบัญชาเสียเอง เขาเหล่านั้นอาจจะไม่พูดอะไรต่อท่านโดยตรง แต่ภายในใจเขาจะเสียใจมากจนฟังท่านไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียว

สภาพแวดล้อม

สถาปนิกทั้งหลายตระหนักดีมานานแล้วว่า การวางแบบ การจัดสี และการจัดวางวัสดุสิ่งของ เช่น เครื่องเรือน ต้นไม้ และภาพประดับต่าง ๆ ให้เกิดเป็นสภาพแวดล้อมหนึ่งขึ้นมา ย่อมสามารถเอื้อและลดคุณภาพของการสื่อสาร ตลอดจนเอื้อและลดผลผลิตจากการปฏิสัมพันธ์ประเภทอื่น ๆ ในหมู่ผู้ร่วมงานด้วยกัน ดร.แอนโทนี อะโทส ได้เป็นผู้ชี้บ่งถึงความรู้สึกที่พอรับได้อย่างธรรมดาหลายความรู้สึกเกี่ยวกับการใช้พื้นที่ว่างในสภาพแวดล้อมที่ทำงาน การเอาใจใส่ต่อการบอกให้ของสภาพแวดล้อมเหล่านี้ ย่อมจะช่วยท่านให้เกิดความเข้าใจถึงความหมายที่ผู้อื่นพยายามบอก หรือเข้าใจถึงสาเหตุว่าทำไมเขาจึงใช้ปฏิกิริยาตอบโต้ในลักษณะที่เขาแสดงต่อรูปแบบการสื่อสารด้วยอวาจาที่สำคัญนี้ การรับรู้และตระหนักในตัวแปรเหล่านี้ย่อมสามารถขยายความกว้างและความชัดเจนในการสื่อสารของท่าน

มากย่อมดีกว่าน้อย วิธีหนึ่งที่ใช้สื่อความหมายของความสำคัญของตน ต่อบุคคลอื่น ๆ ก็คือ การจัดสภาพแวดล้อมในที่ทำงานให้มีที่ว่างกว้างมาก ๆ ตำแหน่งประธานของบริษัทจะมีห้องทำงานที่กว้างกว่าห้องของผู้บริหาร ระดับกลางและผู้บริหารระดับต่ำรองลงมาตามลำดับ พื้นที่ว่างนั้นเป็น ทรัพยากรที่มีจำกัดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นบุคคลใดมีอาณาเขตส่วนตัวยิ่งกว้าง มากเท่าไร ก็ยิ่งจะต้องรู้ถึงความมีค่าและความสำคัญของตนมากขึ้นเพียงนั้น

มนุษย์เราไม่เพียงแต่ปรารถนาสถานที่ทำงานที่กว้างอย่างเดียว ยังต้องการที่ทำงานที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ข้างนอกด้วย แม้ว่าห้องทำงานอาจจะต้องมีหน้าต่าง หรือช่องถ่ายเทอากาศ หรือแสงสว่างอยู่แล้ว แต่ทิวทัศน์ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่สามารถให้ภาพพจน์ว่ามีที่ว่างกว้างขวางขึ้นกว่าเดิม จะด้วยสถานการณใดก็ตาม ถ้าท่านตรวจสอบดูการจัดห้องทำงานในองค์การส่วนใหญ่ ท่านจะต้องพบอย่างแน่นอนว่า พนักงานที่อยู่ในระดับตํ่า หรือที่เพิ่งเข้าทำงานใหม่ มักจะได้อยู่ในที่ทำการด้านใน ๆ โดยปราศจากหน้าต่างหรือทิวทัศน์ที่สวยสดงดงาม บุคคลที่มีตำแหน่งสูงกว่า และมีอำนาจมากกว่า และเป็นที่ยอมรับในความสำคัญ ย่อมจะใช้ห้องทำงานที่ใหญ่กว่า และที่มีทิวทัศน์ที่สวยงามกว่า เมื่อใดที่ท่านสังเกตและพบถึงความไม่เหมาะสมตามรูปแบบที่เสนอไว้นี้ อาจจะจำเป็นสำหรับท่านที่จะต้องตรวจสอบดูว่า การสื่อสารด้วยสภาพแวดล้อมเช่นนั้น บอกความหมาย อะไรแก่เรา

ส่วนตัวย่อมดีกว่าส่วนกลาง อีกวิธีหนึ่งของการสื่อความหมายของ ตำแหน่งฐานะ คือ การจัดสถานที่ส่วนตัว (ไม่ใช่ใช้ส่วนกลาง) ให้แก่ บุคคล ซึ่งสามารถปิดให้พ้นจากสายตาและเสียงจากบุคคลอื่น ๆ ได้ ในองค์การส่วนใหญ่การได้เคลื่อนที่จากสถานที่ ๆ เปิดและอยู่รวมกันทั่ว ๆ ไป แบบที่ส่วนกลาง ซึ่งมีลักษณะเป็นอาณาเขตกึ่งถาวรไปจนถึงห้องทำงานส่วนตัว ซึ่งมีอาณาเขตที่ปิดถาวร ย่อมเป็นเครื่องหมายถึงความสำคัญที่เพิ่มขึ้น และตำแหน่งสูงขึ้น ลองคิดถึงห้องทำงานของนักบริหารที่ท่านเคยได้เยี่ยมเยียนมา พนักงานพิมพ์ดีดมักจะนั่งรวม ๆ กัน ในสถานที่ “รวม” และบางครั้งอาจจะไม่ได้มีโต๊ะส่วนตัวหรือต้องเปลี่ยนใช้เครื่องพิมพ์ดีดที่มิใช่ตัวเดิมอยู่ทุกวัน ถ้าเป็นเลขานุการที่สำคัญ มักได้รับมอบหมายอาณาเขตเฉพาะที่เป็นประเภทถาวร มีส่วนต่าง ๆ เป็นมุมสงบสำหรับตนเอง หัวหน้าพนักงานพิมพ์ดีดและตำแหน่งเลขานุการ อาจจะมีห้องทำงานส่วนตัว ซึ่งมีประตูและห้องที่มีรูปร่างลักษณะถาวร

ถ้าเรามีสถานที่เป็นส่วนตัว วิธีการที่เราใช้ห้องและวัสดุส่วนตัว ย่อมบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเรา ถ้ามีบางคนได้รับเชิญเข้ามาในสำนักงานของเรา ซึ่งมีลักษณะเป็นการประชุมแบบปิดประตู บุคคลเหล่านั้นย่อมเป็นที่รู้กันว่ามีอภิสิทธิ์ และคงจะต้องได้ข้อสนเทศสำคัญ ๆ ที่ไม่เปิดเผย ให้ผู้ที่ไม่ได้รับเชิญทราบ การได้อยู่กับ ‘‘คนใน” ย่อมดีกว่าอยู่กับ “คนนอก” บุคคลที่ปราศจากการมีกรรมสิทธิ์ในห้องส่วนตัว ย่อมเป็นบุคคลที่ถูกมองว่าไม่สำคัญมากพอที่จำเป็นจะต้องมีประตูหรือมีสิทธิพิเศษที่เป็นส่วนตัว มีข้อสันนิษฐานสำคัญ ๆ ที่สามารถสรุปได้จากการสื่อสารด้วยอวาจาในรูปแบบนี้ ซึ่งเกี่ยวกับด้านความไว้วางใจ และความสำคัญในหน้าที่การงาน เป็นต้น

การริดรอนสิทธิส่วนตัว หมายถึง การถูกรุกลํ้าอธิปไตยส่วนตัว ถ้าเพิกเฉย ผู้บุกรุกอาจจะไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่สร้างความเครียดดังกล่าว เรื่องดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อพนักงานเอกสารถูกย้ายไปนั่งทำงานในสถานที่ใหม่ ซึ่งต้องอยู่ร่วมกันกับคนงานอีกกลุ่มหนึ่ง พนักงานต่างก็เคยชินต่อการอยู่ในสภาพแวดล้อมส่วนตัว ดังนั้นจึงเริ่มเสียขวัญ และผลผลิตเริ่มลดลง เพิ่มการกระทำผิดและทิ้งงานมากขึ้น การบุกรุกอาณาเขตส่วนตัวอย่างจงใจ บางครั้งก็เป็นวิธีการที่ผู้บังคับบัญชาใช้เป็นรูปแบบของการลงโทษ ขณะที่อยู่ในกระบวนการต่อรองกันเป็นกลุ่ม พนักงานกลุ่มหนึ่งก็เริ่มชะลอกระบวนการทำงาน รวมไปถึงการหยุดพักนานขึ้นกว่าที่ได้รับอนุญาต เมื่อผู้บังคับบัญชาใชวิธีตรวจสอบจับเวลาในสถานที่พักผ่อนเมื่อตอนเบรก ให้เป็นไปตามกำหนดเวลาที่กำหนดไว้ คนงานก็เริ่มใช้ห้องน้ำนานขึ้น ด้วยการอ่านวารสาร ปฏิกิริยาตอบโต้ของการบริหารงานในเรื่องนี้ ก็โดย

เอาประตูห้องน้ำออกเพื่อมิให้มีการถ่วงเวลาอยู่ในห้องน้ำ แม้ว่าวิธีนี้อาจจะ ได้ผลโดยย่นระยะเวลาที่ไถลพักอยู่ในห้องนํ้าได้ผล แต่การกระทำเช่นนี้ ก็นำไปสู่การสนองตอบจากคนงานเกินกว่าที่คาดเสียอีก เมื่อมีที่ว่างจัดให้กับกิจกรรมใกล้ตัวเรา เราก็ยิ่งเห็นค่าของความเป็นส่วนตัวมากขึ้นอีก ตัวอย่างหนึ่งซึ่งสนับสนุนการยอมรับในเรื่องเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัว ซึ่งสัมพันธ์กับสถานภาพคือ การให้ห้องน้ำเฉพาะตัว นักบริหารระดับสูง มักจะมีห้องนํ้าส่วนตัวในห้องทำงาน นักบริหารทั่วไปมักมีห้องน้ำส่วนตัว ที่ใช้ร่วมกันในห้องโถงทางเดิน ซึ่งอาจจะมีกุญแจใส่และจัดไว้เฉพาะพนักงานทั่วไปจะใช้ห้องน้ำรวมและรับบริการคนได้ครั้งละหลาย ๆ คน

สูงย่อมดีกว่าต่ำ ท่านยังคงระลึกได้หรือไม่ถึงเกมที่เด็กเล่นกัน ชื่อ “กษัตริย์แห่งขุนเขา” คือกษัตริย์ต้องอยู่ที่สูง เราทุกคนคงได้เคยเล่นเกมนี้บ้าง ไม่เวลาใดก็เวลาหนึ่งเป็นแน่ โดยมีจุดประสงค์ที่จะอยู่สูงกว่าผู้อื่นในอวกาศ เมื่อเป็นผู้ใหญ่เราก็เล่นเกมเดียวกัน แต่ด้วยธรรมชาติที่เอาจริงเอาจังมากขึ้น คนที่มั่งคั่งมักจะได้รับขนานนามว่า “คนชั้นสูง” และคนยากจนได้รับนามว่า “คนชั้นต่ำ” เมื่อเราเจริญขึ้น เรา “ปีนขึ้นบันไดขององค์กร” สำนักงานของนักบริหารมักจะอยู่ชั้นบนสุดและสถานที่สำหรับระดับคนงานจะอยู่ชั้นตํ่าสุด ถ้าท่านอยู่สูงกว่าคนอื่น ท่าน “มองเชิงหมิ่น” เขาเหล่านั้นแม้ว่าอาจจะมีข้อยกเว้นบ้าง แต่โดยทั่วไปแล้ว การใช้สถานที่ทำงานที่สูงกว่า ย่อมเป็นเครื่องหมายของฐานะตำแหน่งที่สูงกว่าบุคคลอื่น ๆ

ความรู้ในเรื่องการสื่อความหมายประเภทอวาจาเกี่ยวกับเรื่องพื้นที่นี้ ย่อมเป็นประโยชน์มากต่อการจัดพื้นที่ว่างให้กับสมาชิกในองค์การ โดยให้อยู่ในลักษณะที่สอดคล้องกับป้าหมายของสมาชิก เรื่องนี้ยังเป็นการช่วย ในสถานการณ์ของการสัมพันธ์ระหว่างกัน โดยเฉพาะเมื่อท่านยืนพูดกับอีกฝ่ายหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ จะกลายเป็นว่าท่านกำลังหมิ่นเหยียดหยามบุคคลเหล่านั้น ท่านอาจจะคิดหาวิธีประยุกต์ใช้ในเรื่องนี้ได้อีกมากมาย

ใกล้ย่อมดีกว่าไกล  ถ้าท่านถูกจัดให้อยู่ในสถานที่ ๆ ใกล้กับผู้บริหาร ระดับสูง ย่อมเป็นเครื่องหมายแสดงถึงตำแหน่งฐานะที่สูงกว่าบุคคลที่นั่งไกลกว่า การนั่งอยู่ใกล้กับเจ้านายย่อมเปิดโอกาสให้ได้เปิดเผยตนเองได้มากขึ้น และย่อมมีโอกาสได้รับการสังเกตเป็นพิเศษ ทั้งยังเปิดโอกาสให้เพิ่มสมรรถภาพในการปฏิสัมพันธ์ และมีโอกาสได้เข้าร่วมคิดตัดสินพิจารณา ข้อมูลที่สำคัญ ๆ อาณาเขตที่ถูกจัดให้ในตัวของมันเอง ที่ตั้งอยู่ใกล้กับเจ้านาย ย่อมเป็นเครื่องหมายของความสำคัญ

หลักการนี้ บางครั้งก็มีบทบาทกลับกัน เช่น ในกรณีที่ท่านไม่ชอบ เจ้านาย และถ้าท่านกำลังพยายามติดตามงานบางอย่างก่อนที่ผู้อื่นจะสังเกตท่าน การได้นั่งในสถานที่ไกลกว่า ย่อมจะดีกว่าสถานที่ใกล้ ถึงแม้ถ้าท่านชอบตำแหน่งเพิ่มขึ้นด้วยการถูกจัดให้นั่งใกล้เจ้านาย ก็จะเป็นโชคที่เป็นโอกาสที่จะได้รับการยอมรับและความก้าวหน้า แต่ก็มีความรับผิดชอบที่จะต้องปรากฏอยู่เหนือสิ่งอื่นใด และจะต้องจัดการกับความกดดันที่ต่อเนื่องกัน

กระบวนการหนึ่งที่ง่าย ๆ ในการใช้ที่ว่างเพื่อสื่อความหมายของ ตำแหน่ง ได้แก่ การจัดสถานที่ลานจอดรถ พนักงานที่อยู่ในตำแหน่งตํ่าสุด อาจจะไม่มีที่เฉพาะสำหรับจอดรถส่วนตัว แต่ต้องใช้สถานที่ส่วนกลางหรือจ่ายค่าจอดรถนอกสถานที่ บุคคลที่มีตำแหน่งสูงขึ้นหน่อย อาจจะมีสถานที่จอดรถในลานจอดรถของบริษัท และรถของบุคคลเหล่านี้ ก็มีใบอนุญาตจอดรถประเภท “บัตรอนุญาต” ซึ่งอนุญาตให้ทุกคนแสวงหาสถานที่เอาเอง ตามแต่ใครมาก่อนได้ก่อน ผู้บริหารระดับที่สูงขึ้น และกรรมการบริหารมักมีสถานที่จัดไว้เป็นพิเศษส่วนตัว และมีป้ายชื่อติดระบุไว้

ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่รัฐสนับสนุน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยใหญ่ ตั้งอยู่ในเมือง ได้มีการพูดเยินยอในด้านความสำคัญของนักศึกษาในฐานะชุมชนการศึกษา แต่การสื่อความหมาย กลายเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แม้ว่าผู้บริหารและคณาจารย์ มีสถานที่สำหรับจอดรถจำนวนที่พอเพียงทั้งสำหรับคณาจารย์และคณะทำงาน หรือมีที่สำหรับรถส่วนตัวตามความแตกต่างของตำแหน่ง แต่นักศึกษาก็ไม่มีสถานที่สำหรับจอดรถในคณะได้ ต้องแข่งขันกันหาสถานที่จอดในลานจอดรถ หรือในถนนสาธารณะ หรือนั่งรถประจำทางของมหาวิทยาลัย จากสถานที่ ๆ เป็นลานจอดรถ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากตึกเรียนถึง ๕ ไมล์ มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งให้ความสำคัญแก่นักศึกษาในฐานะที่อยู่ในชุมชนการศึกษา ในกรณีหลังนี้ความสำคัญของนักศึกษาและการให้ความนับถือในตัวนักศึกษา มีสภาพตรงตามความเป็นจริงทั้งด้วยเหตุผลทางปรัชญาและการเงิน และการจัดสถานที่ก็สื่อให้เห็นความสอดคล้องกัน ใบอนุญาตจอดรถที่ออกให้นั้นมีเพียงประเภทเดียวเท่านั้น ทั้งคณาจารย์ และนักศึกษาต่างก็ใช้สถานที่จอดรถร่วมกันอย่างเท่าเทียมกัน

ในย่อมดีกว่านอก หลักการข้อนี้มีแนวคิดใกล้เคียงกันกับแนวที่ว่า ใกล้ดี กว่าไกล ความแตกต่างอยู่ที่การจัดขอบเขตถาวร แทนความสูงตํ่าต่างระดับ บุคคลที่มีฐานะสูง มักจะอยู่ภายในตัวอาคารใหญ่ แต่ภายในอาคารนั้น ยังกำหนดความแตกต่างกันในด้านตำแหน่ง โดยใช้ความใกล้เจ้านาย ความต่างชั้นของอาคารที่ท่านอยู่และมีความกว้างของสถานที่มากน้อยเพียงไร

คนทั่วไปมักจะเกิดความพอใจและทำงานได้ผลิตผลในที่ที่เป็นห้อง ทำงาน หรือสถานที่ทำงานที่เป็นของตนได้ดีกว่าการถูกกำหนดให้ทำงานในที่ ๆ ตนไม่คุ้นเคย สภาพเช่นนี้มีลักษณะคล้ายกับทีมนักกีฬาทั่ว ๆ ไป ซึ่งมักจะชอบลงแข่งขันในสนามของตนมากกว่าที่จะต้องปรับตัวเองลงเล่นในสนามที่มีฝ่ายคู่แข่งเป็น “เจ้าของ”

วัสดุ

ประเภทของวัสดุซึ่งถูกจัดไว้ในอาณาเขตของท่าน ย่อมจะสื่อความหมาย ถึงตำแหน่งของท่านในองค์การนั้น ๆ การจัดวางวัสดุและการใช้วัสดุ ในสถานที่ ก็มีความหมายเช่นเดียวกับการสื่อความหมายของตำแหน่งด้วยสถานที่เหมือนกัน (เช่น ห้องทำงานที่เล็กแต่เป็นส่วนตัว ตั้งอยู่ใกล้เจ้านาย เป็นต้น) ความหมายที่เป็นที่รู้ ๆ กัน เกี่ยวกับค่าของวัสดุที่มีลักษณะต่าง ๆ กัน

ใหญ่ขึ้นย่อมดีกว่าเล็กลง นักบริหารระดับที่สูงขึ้นมักจะใช้โต๊ะทำงานที่ ใหญ่ขึ้น และวัสดุเครื่องเรือนในห้องทำงานก็มักเป็นชิ้นใหญ่กว่าชิ้นที่อยู่ในห้องทำงานของผู้บริหารระดับตํ่ากว่า ประธานบริษัทมักจะขับรถยี่ห้อ คาดิลแลกหรือคอนติเนนตัล ขณะที่รองประธานบริษัทขับรถบูอิกส์ หรือ โอลด์สโมบิลส์ และนักบริหารทั้งหลายมักอนุญาตให้ใช้รถเชฟโรเลตส์ และฟอร์ดส์ แทนการนั่งรวมๆ อยู่ในรถบริการสำหรับงานบริหารธุรการทั่วๆ ไป

มากกว่าย่อมดีกว่าน้อยกว่า ผู้บริหารระดับสูงมักมีห้องทำงาน ๒ แห่ง เลขานุการ ๒ คน โทรศัพท์ ๒ เครื่อง และเครื่องเรือน เครื่องประดับในห้องทำงานมีมากกว่าห้องของกรรมการบริษัทในระดับที่รอง ๆ ลงมา สมาชิกระดับสูงขององค์การมักจะได้รับอภิสิทธิ์ในหลาย ๆ ด้าน เช่น เป็นสมาชิกในสโมสรต่าง ๆ มีค่าเลี้ยงต้อนรับ และความสะดวกในการรับประทานอาหาร บุคคลเหล่านี้ไม่เพียงแต่มีวัสดุไว้ใช้ส่วนตัวมากกว่า แต่ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ อีกมาก ที่ตนสามารถจัดไว้ให้ผู้ใต้บังคับบัญชา ของตนอีกด้วย

สะอาดย่อมดีกว่าสกปรก บุคคลผู้ดูแลสถานที่ ย่อมมีความรับผิดชอบ ในการทำความสะอาดให้สำนักงานของบุคคลระดับบริหารทุกวัน ในขณะที่ คนงานในโรงงานมักจะต้องทำความสะอาดสถานที่ด้วยตนเอง อีกประการหนึ่ง นักบริหารยังเป็นที่หวังให้แต่งกายที่เป็นระเบียบและสะอาดอีกด้วย แต่ คนงานในโรงงานอาจจะสวมเสื้อเครื่องแบบทำงาน และใช้ชุดเดียวในเวลาหลายวันจึงจะถึงเวลาที่เปลี่ยนได้

เรียบร้อยย่อมดีกว่ารุงรังยุ่งเหยิง เจ้าหน้าที่ระดับสูงส่วนใหญ่มักมีโต๊ะที่จัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย อย่างน้อยก็ในห้องที่รับแขกทั่วไป ซึ่งเขาจะต้องพบปะกับคนอื่น ๆ โต๊ะที่สะอาดมักสื่อความหมายของความมีประสิทธิภาพ ขณะเดียวกันโต๊ะที่รุงรัง ย่อมเป็นเครื่องแสดงความไม่มีระเบียบและความสับสน สถานที่ต้อนรับแขกที่สะอาดและเป็นระเบียบ สื่อความหมายว่า องค์กรนั้น ๆ ให้ความสนใจกับแขกผู้มาเยี่ยมมากพอที่จะสร้างบรรยากาศให้งดงามน่าดู สภาพของห้องนํ้าและห้องรับประทานอาหาร ก็ย่อมจะเป็นเครื่องสื่อความหมายประเภทเดียวกันดังกล่าว

แพงย่อมดีกว่าถูก นี่คือความเป็นจริง มิฉะนั้นแล้ววัสดุราคาแพง ๆ ก็คงจะไม่อยู่ในที่ ๆ เป็นที่หนึ่ง และมักปรากฏให้เห็นอยู่ทุกวัน จากเสื้อผ้าที่บุคคลสวมใส่ เครื่องเรือนที่จัดอยู่ในสำนักงาน พาหนะที่เราขับขี่ อาหารที่เรารับประทาน แม้ว่าในบางวัฒนธรรมย่อย ๆ ที่ “การประหยัด” อาจจะเป็นค่านิยม แต่ “ความมีราคาแพง” ก็มักเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานภาพขององค์กรต่าง ๆ

เก่ามากหรือใหม่มาก  ย่อมดีกว่ากลางเก่ากลางใหม่ สำนักงานที่ประดับด้วยเครื่องเรือนประเภทวัตถุโบราณ หรือประเภทนำสมัย ย่อมได้รับความประทับใจมากกว่าเครื่องเรือนประเภทธรรมดา ๆ ในเรื่องของรถยนต์ก็เป็นความจริงเช่นกัน คือ รถยนต์โบราณ และรถยนต์ใหม่สุดจากอู่ ย่อมมีค่ามากกว่ารถที่ใช้แล้ว ๓-๕ ปี เป็นแน่